آزادی زندانی در همدان با پول توجیبی یک نوجوان/ «نیکی» رسم «احسان»

بعد از ظهر یک روز زمستانی با پدر راهی خرید می شود، حوالی میدان امام(ره) پسرکی را می بیند که التماس می کند مردم از او آدامس بخرند، مشتری نیست و مانده چطور آدامس هایش را بفروشد؟، مدام به هر رهگذری التماس می کند که حتما از او آدامس بخرند، انگار زندگی اش به همان یک بسته آدامس بند است، سرما تا مغز استخوانش نفوذ کرده؛ گویی سرما عزمش را جزم کرده تا او چیزی نفروشد، گریه می کند و التماس که باید حتما با فروش این آدامس ها برای خانواده اش برنج بخرد، احسان از کنار او رد می شود و ذهنش درگیر که ای کاش کیف پولش را همراه داشت و به او کمک می کرد، پدر کمی جلوتر رفته بود و این امکان هم نبود که صدایش بزند و مشکل پسرک آدامس فروش را بگوید .

  چند روزی ذهنش درگیر این ماجرا بود و مادرش هم از ناراحتی اش باخبر؛ بنابراین دلداری اش داده بود احسان جان اشکالی ندارد؛ دیگر نشده کمکش کنی! او هم خدایی دارد و حواسش به همه بندگانش هست ، چند روزی از این اتفاق می گذرد، یک شب که مشغول دیدن تلویزیون بود؛ متوجه خبری می شود، سربازی که کل حقوق دوران سربازیش را برای آزادی زندانی هزینه کرده است.

چند لحظه ای به فکر می رود و با خود می گوید چرا او این کار را انجام ندهد؟ پس انداز خوبی دارد و می تواند این کار را انجام دهد، دوباره ذهنش درگیر پسرک آدامس فروش می شود؛ اصلا او چرا آدا