اعتماد به نفس سیلی زدن به مامور قانون از کجا می آید؟ /روحانی و نوبخت، تسلیم یا ترفند/آیا زمان استقرار صلح در منطقه فرا رسیده است؟

واکنش ها به ضرب و شتم سرباز پلیس راهور توسط نماینده مجلس، جدال پاستور و بهارستان درمیدان بودجه، با ارز ترجیحی و تناقض هدفگذاری ها چه باید کرد؟ وقتی نانوایان هم غم نان دارند، - در ادامه تعدادی از یادداشت ها و سرمقاله های منتشره در روزنامه های امروز را مرور می کنیم؛ آیا زمان استقرار صلح در منظقه فرا رسیده است؟ مسیح مهاجری در سرمقاله امروز روزنامه جمهوری اسلامی با عنوان زمان استقرار صلح در منظقه نوشت: یکی از پیامد های سقوط خفت بار دونالد ترامپ، رییس جمهور سابق و یاغی آمریکا، اینست که با رفتن او زخم پدید آمده بر پیکر مجموعه کشور های عربی جنوب خلیج فارس تا حدودی التیام پیدا کرد و قطر به این مجموعه بازگشت.

ترامپ در سفر به عربستان در اوائل دوران ریاست جمهوری خود توانسته بود با ارائه یک طرح فریبکارانه تحت عنوان ائتلاف علیه تروریسم کشور های جنوب خلیج فارس را برای یک حرکت ضدامنیت منطقه ای تحریک کند و، چون قطر حاضر نشد زیر بار این خواسته برود، عربستان و تعدادی از کشور های عربی همجوار اقدام به تحریم همه جانبه و محاصره آن کردند.

در آن شرایط سخت، ایران و ترکیه به یاری قطر شتافتند و تحریم ها و محاصره ها را خنثی کردند و طرح مورد نظر ترامپ را با شکست مواجه ساختند.

در عین حال، این تحریم ها و محاصره ها تا آخرین روز های حضور ترامپ در کاخ سفید ادامه داشت، ولی در آستانه کنار رفتن او از قدرت، دولت عربستان برای کنار گذاشتن تحریم ها و محاصره ها پیشقدم شد و قطر به مجموعه کشور های همسایه خود بازگشت.

از جمله پیامد های التیام یافتن زخم پدید آمده بر پیکر مجموعه کشور های عربی جنوب خلیج فارس این بود که محمدبن عبدالرحمان آل ثانی، وزیر خارجه قطر هفته گذشته گفت: وقت آن فرا رسیده است که کشور های عضو شورای همکاری به مذاکره با ایران روی آورند.

وی خواستار برگزاری اجلاسی با حضور سران کشور های عضو شورای همکاری و جمهوری اسلامی ایران شد و گفت امیدوار است این اتفاق بیفتد و به چنین رویدادی اعتقاد دارد.

پیشنهاد وزیر امور خارجه قطر با استقبال همتای ایرانی وی دکتر محمدجواد ظریف مواجه شد که گفت: همانطور که همواره گفته ایم، راه حل مشکلات منطقه مان، همکاری برای تشکیل مشترک یک منطقه قدرتمند، باثبات و مستقل از تحمیل های بیگانگان است.

هرچند عربستان، درصدد ایجاد تردید برآمده، ولی به نظر می رسد پیشنهاد وزیر امور خارجه قطر، از پشتوانه منطقه ای و برنامه ریزی حساب شده ای برخوردار است که دولت های عربی منطقه در جریان آن قرار دارند.

این پیشنهاد، قطعاً به نفع تمام کشور های منطقه است و اجرایی شدن آن می تواند صلح و امنیت منطقه خلیج فارس را تضمین کنند.

نکته بسیار مهم اینست که تجربه چند دهه اخیر به روشنی ثابت کرده است ایران هرگز درصدد تعرض به منافع همسایگان خود نیست و همواره خواهان امنیت، صلح و ثبات در منطقه بوده است.

اکنون سران کشور های عربی حوزه خلیج فارس باید به این نتیجه قطعی رسیده باشند که جمهوری اسلامی ایران، قدرت بزرگی در منطقه خاورمیانه است که حتی ترامپ با تمام تلاشی که برای به زانو درآوردن آن کرد نتوانست حتی ذره ای به خواسته های خود برسد.

مهم تر اینکه جمهوری اسلامی ایران با فداکاری های سردار قاسم سلیمانی و یاران شجاعش توانست بر توطئه سنگین آمریکا در منطقه که از طریق داعش و سایر گروه های تروریستی تکفیری تدارک دیده بود غلبه کند و امنیت را به کشورهایی که مورد تعرض قرار گرفته بودند بازگرداند.

صدور دستور ترور سردار سلیمانی توسط ترامپ به دلیل این بود که این سردار قهرمان توانسته بود تمام نقشه های آمریکا را نقش بر آب کند و شرارت های تروریست ها و حامیانشان را با شکست مواجه سازد.

سرانجام نیز جمهوری اسلامی ایران حتی بعد از شهادت سلیمانی قدرتمندانه به راه خود در حفاظت از ثبات و امنیت منطقه ادامه داد و ترامپ با رسوایی تمام سقوط کرد.

اکنون این ایران اسلامی قدرتمند است که دست دوستی به سوی همسایگان عرب خود دراز کرده و به آن ها اطمینان می دهد که فشردن دست ایران به نفع آنهاست.

اگر پیشنهاد وزیر امور خارجه قطر اجرایی شود، با توجه به حسن نیتی که دولتمردان جمهوری اسلامی دارند قطعاً تمام مشکلات منطقه حل خواهد شد و تمام ملت ها می توانند در نهایت امنیت و صلح و ثبات زندگی مسالمت آمیزی داشته باشند.

شرایط جهانی نیز با در نظر گرفتن تحولاتی که در غرب به ویژه آمریکا پیش آمده، زمینه را برای رها شدن دولت های منطقه از یوغ بیگانگان فراهم ساخته است.

روحانی و نوبخت، تسلیم یا ترفند جهان صنعت طی یادداشتی با عنوان روحانی و نوبخت، تسلیم یا ترفند در شماره امروز خود نوشت: کسانی که بیننده مناظره تلویزیونی کاندیدا های انتخابات ریاست جمهوری در سال 1392 و نیز 1396 بودند، هرگز یادشان نمی رود حسن روحانی و محمدباقر قالیباف چقدر صاف و پوست کنده به حساب و کتاب هم رسیدند و هر کدام دیگری را به فساد متهم کردند.

این دو نفر که هیچ خط قرمزی را برای دیگری باقی نگذاشتند شاید نمی دانستند در زمستان 1399 هرکدام رییس یک قوه شده و حالا بر سر بودجه به جان هم افتاده اند.

حالا در دوره ای که کشور ایران به دلیل تحریم صادرات نفت و کاهش رشد اقتصادی و بی پولی شهروندان در بدترین دوره مالی- اقتصادی به سر می برد، این دو جنگجوی کهنه کار به جای اینکه فکری به حال کشور و مردم بدبخت کنند دنبال ادامه نبرد هشت سال پیش هستند.

یکی از بهترین جا ها برای دعوای این دو نفر داستان تلخ بودجه است.

چرا؟ چرا بهترین محل برای یقه گیری و نشان دادن ناتوانی طرف دیگر نقطه جوش بودجه 1400 است؟ چون هر دو رییس خوب می دانند با کاهش و سقوط صادرات نفت، دخل بودجه از خرج آن عقب مانده است و از هر جای خرج که بخواهند بزنند، احتمال افزایش نارضایتی وجود دارد.

از طرف دیگر روحانی می داند در سال آینده از نیمه دوم دیگر مسوولیت پاسخگویی ندارد و به نوبخت دستور داده با دست و دلبازی بودجه را ببندد و قالیباف که خود را رییس جمهور می پندارد می خواهد جلوی این کار را بگیرد.

از اول آذرماه تا امروز این دو رییس قوه و هواداران شان به ویژه از طرف هواداران قالیباف هر چه خواسته اند گفته و حتی رییس دولت را متهم کردند که با ارائه این لایحه قصد فروپاشی اقتصاد را دارد.

حالا که نزدیک 40 روز است لایحه بودجه در اختیار مجلس است و دولت نیز می گوید آن ها اختیار دارند بدون دست زدن به شاکله بودجه، هر تغییری لازم است را بدهند شاهد مجادله لفظی دو رییس قوه هستیم.

قالیباف به تازگی روی یک نقطه انگشت گذاشته است که مردم خوش شان می آید و اینکه لایحه دولت به نفع دلال ها تهیه شده و مجلس می خواهد آن را به نفع مردم کند و البته هیچ توضیح دیگری نمی دهد که چگونه بودجه ای که بنا به قول خود قالیباف درآمد های آن روی آب بنا شده است را می خواهد از چنگ دلال ها بیرون آورد و به نفع مردم کند.

یک گزارش منتشره از سوی مجلس نشان می دهد کمیسیون تلفیق 26 مصوبه داشته که در توضیح آن ها نکاتی دیده می شود که به نظر می رسد با لایحه بودجه ارائه شده از سوی دولت تفاوت های معناداری دارد.

آیا تاوان دعوای تاریخی قالیباف و روحانی را باید لایحه بودجه بدهد؟ سکوت معنادار سازمان برنامه و بودجه در برابر این همه دگرگونی چیست؟ آیا نوبخت و روحانی تسلیم شده اند و باور کرده اند که اعضای کمیسیون بهتر از آن ها بودجه نویسی بلدند و اعتراف می کنند که لایحه شان به درد نمی خورده است؟ با شناختی که از روحانی و نوبخت داریم، بعید است از این منظر به تغییرات نگاه کنند و لابد با صدور یک بیانیه از خود سلب مسوولیت می کنند و خواهند گفت مطیع مصوبه مجلس خواهند بود و همه گره های کور اقتصاد را به مجلس نسبت خواهند داد.

اعتماد به نفس سیلی زدن به مامور قانون از کجا می آید؟ سید علیرضاکریمی در سرمقاله امروز آفتاب یزد با عنوان این اعتماد به نفس از کجا می آید؟ درباره اتفاقی که مابین یک سرباز پلیس راهور و نماینده مجلس افتاده نوشت: در بند این نباشید که سیلی را بر صورت سرباز، نماینده مجلس زده یا راننده او.

اصل ماجرا جای دیگر است.

آنجا که حتی بعد از افشا شدن تخلف او که با خودروی بیت المال (دنا پلاس) انجام شده باز هم اعتماد به نفس بالایی دارد و به خبرنگار آفتاب یزد می گوید:معمولا وقتی عجله داریم از خط ویژه عبور می کنیم، اما نمی دانیم چرا این بار اینگونه شده است.

درد دقیقا همین جاست.

نماینده مجلسی که قانونگذار و محافظ و ناظر بر اجرای قانون است خود بی قانونی می کند و ابایی نیز از جار زدن این بی قانونی ندارد و حتی حاضر نیست بگوید اشتباه کرده و از سرباز بی نوا که در این سرما در حال اجرای مسئولیت خود بوده عذرخواهی خشک و خالی کند.

یک سوال:این اعتماد به نفس پولادین از کجا آمده؟ بنده به رزومه این نماینده مجلس رجوع کردم.

نامبرده همواره دارای مسئولیت های مهمی بوده و اینگونه نبوده یک شبه ره صد ساله رفته باشد.

او در دولت احمدی نژاد تا سمت استانداری هم رفته است و امروز نیز در قامت نماینده در مجلس حضور دارد.

از آنجایی که خود وی نیز اذعان دارد بار ها و بار ها چنین بی قانونی هایی کرده باید پرسید چرا کسی نتوانسته او را پاسخگو کند؟ به هر حال آنچه روشن و دارای اهمیت است حاشیه امنیت این گونه افراد است.

دوپینگ سیاسی چنین افرادی به آنان این جرات را داده تا خود را در هر شرایطی حق مسلم بپندارند.

افراد مذکور در حقیقت همواره طلبکار مردم هستند نه بدهکار.

کسی طلبکار می شود که آن میز وصندلی را تحت هر شرایطی و هر عنوانی حق خود می داند ولو با رای بالا باشد یا رای پایین یا به صورت مستقیم باشد یا غیر مستقیم.

اصولگرایان و اصلاح طلبان در این مجالس می آیند و می روند، ولی یک موضوع به صورت هشدار همواره به ذهن ناظران خطور می کند.

اینکه شان مجلس و جایگاه آن در حال افول است.

این بحث سیاسی نیست بلکه فنی است.

در پارلمان چه اکثریت از آن اصلاح طلبان باشد و چه اصولگرایان خروجی چندان تفاوتی ندارد.

فلذا مشکل به گرایش سیاسی مجلس ارتباطی پیدا نمی کند.

یکی از نهاد هایی که باید در این مورد بررسی و مداقه نماید شورای نگهبان است.

پیش تر هم بنده نوشتم و اصرار نمودم این شورا کمیته ای تشکیل دهد و بررسی کند چرا کیفیت مجالس دوره به دوره کاهش می یابد؟ مشکل از نظارت هاست یا سلیقه مردم؟ آیا خروجی شورای نگهبان عامل است یا جریان های سیاسی در تولید مدیران و مسئولان کارآمد سیاسی پارلمانی تنبل و ناتوان بودند.

ماجرای سیلی زدن و اعتماد به نفس پس از آن فقط یک نشانه است برای شورای نگهبان.

کلید واژه ها: استقرار - روزنامه جمهوری اسلامی - دوران ریاست جمهوری - جمهور - سرمقاله - رییس جمهور سابق - روزنامه - جمهوری اسلامی - زمان - جمهوری - ریاست جمهوری - مسیح مهاجری - ترامپ - امروز - ارز ترجیحی - رییس جمهور - پلیس راهور - خلیج فارس - بهارستان - نانوایان - ضرب و شتم - هدفگذاری - درمیدان - عربستان - یادداشت - نماینده - مهاجری - اسلامی - دونالد - یکی از