جفا دید ولی خود را فدا کرد

اسماعیل امینی با روایتی از کوچ همیشگی ابوالفضل زرویی نصرآباد می گوید: اگر برای خودش نتوانست خیلی کاری کند و خیلی با جفاکاری و ناجوانمردانه با او رفتار شد ولی خودش را فدای چیزی کرد که بسیار به آن علاقه داشت و آن فرهنگ ایران بود.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، ما از دوستان آقای زرویی بودیم.

ایشان در احمدآباد مستوفی در خانه پدری شان که به ارث رسیده بود، زندگی می کردند، آن خانه باغچه کوچکی هم داشت که هر چند وقت یک بار ما در آن جمع می شدیم و با دوستان به ایشان سر می زدیم، دور هم می نشستیم، حرف می زدیم و شعر می خواندیم.

یکی از دوستان مان، آقای عباس حسین نژاد که ارتباط صمیمی تری با ایشان داشت، مرتب تماس می گرفت.

یک بار به من پیام داد و پرسید که از آقای زرویی خبری دارم، گفتم نه، یکی، دو روزه که خبری ندارم .

گفت: منم تلفن می زنم جواب نمی ده .

به همراه برادرش، محمد زرویی به احمدآباد رفتند و متوجه شدند که.

.

معمولا علتی که تلفن جواب نمی داد این بود که به بچه ها گفته بود چون ناراحتی قلبی دارم، دکتر گفته گوشیت رو خاموش کن .

برای همین فقط چند ساعتی تلفنش را روشن می کرد.

چون زنگ زدن گوشی خودش اضطراب ایجاد می کند و از خواب می پراند و این عادی بود که تلفش را یکی، دو روز جواب ندهد، ساعت های خاصی تلفنش را روشن می کرد و پیامی می داد که بچه ها حال تون چطوره؟ این طور ش