آرزوی مرحوم پرویز پورحسینی که برآورده نشد

روزگار او را از صحنه دور کرد و کرونا، او را از زندگی دور کرد تا ناباورانه سفر بی بازگشت یک هنرمند درخشان دیگر را به نظاره بنشینیم.

- ، کمتر از سه ماه پیش بود که به انگیزه هفتاد و نهمین سالروز تولد پرویز پورحسینی با او هم کلام شدیم.

آن زمان هرگز تصور نمی کردیم که به فاصله ای این چنین اندک، این گفتگو را به مناسبت درگذشتش بازنشر کنیم.

ایسنا نوشت؛ شروع صحبت مان با کرونا بود و اینکه این ویروس دهشتناک چگونه ما را غرق خود ساخته.

آن چنان که حواس مان نیست روزهایی که سپری می کنیم، آخرین روزهای این قرن است و همه در روزمرگی عجیبی گرفتار آمده ایم و او در تایید این سخن گفته بود: همینطور است که می گویید.

به خاطر شرایط کرونا از خیلی چیزها غافل شده ایم؛ روزمرگی.

تلاش برای زنده ماندن در این شرایط نابسامان.

پورحسینی دل نگران مادر پیرش بود که بیش از 90 سال سن دارد و می گفت خیلی آسیب پذیر است.

به خاطر کرونا با کسی معاشرت نداشتند و می گفت فقط پسر، عروس و نوه هایش به آنها سر می زنند.

از او خواسته بودیم به بهانه روز تولدش آرزویی داشته باشد.

شاید آن زمان فکر نمی کردیم این آرزو این چنین دست نیافتنی باشد و او گفته بود: حس می کنم بیشتر مردم روزگار من زندگی موقت دارند.