اتاقکی که 27 سال است از شهدا می گوید/ ماجرای «عموخسرو» و تصاویری که زندگی اوست

خسرو مرتضوی؛ اهل روستای «پل شکسته» که دیروز رزمنده روزهای خون و آتش بود امروز ترویج راه شهدا را سیره خود قرار داده و با ایجاد نمایشگاهی از عکس های ناب و کمتردیده شده این ستاره های درخشان در یکی از اتاق های منزلش، - نیمه شب ها وقتی خانواده اش خوابند آرام و بی سر و صدا راهی اتاق خاطراتش می شود، یک نوار نوحه قدیمی از جنگ می گذارد و ساعت ها گوش می دهد و ناله می کند و اشک می ریزد، با رفقای شهیدش صحبت می کند و می پرسد چرا جا ماند؟ مگر با آنها نبود؟ مگر با هم هم سنگر نبودند؟ مگر شب های عملیات را با هم صبح نکردند و چه شب هایی که اطمینان دادند حتما او هم خواهد رفت، اما چرا نشد، چرا خدا نخواست؟ اتاقی پر از عکس های شهدا، انگار که تمام آنها با آدمی حرف بزنند، عکس پسری نوجوان، پیرمردی باصفا، جوانی رشید و غیور، همه آماده جنگ، خیلی ها تفنگ به دست، صدای شلیک شان را می شنوم، صدای مهیب انفجار می آید و سوت تیز خمپاره.

برمی گردم سمت تصاویر یکی از دیوارها، چشمم بین قاب ها و اسامی شهدا روی اسم و تصویری آشنا می ماند؛ سردار همدانی نگاهم تیزتر می شود و چشمم می چرخد؛ عکس سردار حاج میرزا سلگی ، سردار علیرضا خزایی ، شهید محمدرضا فروتن ، شهید خسرو آزرمی ، شهید محمد ورمزیار ، شهید هواسعلی شلالوند و.