رفتار بعثی ها با اسرای ایرانی چگونه بود؟/چرا شهادت اسرا دردسری برای دولت بعث ایجاد نمی کرد؟

از پرسش های دیگری که درباره روزگار دفاع مقدس مطرح است، نوع برخورد با اسرا به وسیله بعثی هاست و آیا آنها هیچ گاه نگران رفتار ناشایست خود بودند یا خیر؟ - مطرح است، چگونگی رفتار نظامیان عراقی با رزمندگان اسلام به هنگام اسارت است که با مروری بر کتاب پرسشها و پاسخها (جنگ ایران و عراق) به گوشه کوچکی از آن واقف می شویم: نظامیان عراقی به هنگام اسیر کردن ایرانی ها و قبل از ثبت نام آنها و اسکانشان در اردوگاه های ویژه، هیچ تعهدی برای حداقل جان اسیران نداشتند و مانعی بر سر راه خود برای شکنجه و آزار و اذیت اسیران نمی دیدند؛ زیرا صلیب سرخ جهانی از این اسیران آمار و نام و نشانی در دست نداشت و به همین دلیل مرگ اسیران دردسری برای رژیم عراق و نظامیان آن ایجاد نمی کرد و موجب بازخواست احدی نمی گردید.

لذا مأموران عراقی بدون هیچ دغدغه ای اسیران را شکنجه می کردند و بی رحمانه ترین و ضد انسانی ترین اعمال را در مورد آنها روا می داشتند.

در همین زمینه بخوانید: گواه روشن این ادعا خاطره یکی از آزادگان عزیز به هنگام اسارت است، او می گوید: ناگهان تعدادی از سربازان را به سمت ما گسیل داشتند.

اسرای مجروح را از اسرای سالم جدا کردند ـ ما اغلب مجروح بودیم ـ و بعد آنها را به کمک قنداق تفنگ به سمت گودالی که مشاهده می شد راندند، جایی که بی شباهت به گودال قتلگاه نبود