تصویب سند راهبردی توسعه گردشگری، شاید وقتی دیگر

گردشگری به مثابه یک صنعت راهبردی در دوران مدرن همواره یکی از حوزه‌های پردرآمد برای کشورها محسوب می‌شود و از جمله منابع قدرت نرم کشورها به شمار می‌آید و کارشناسان و صاحب‌نظران این حوزه پیش بینی می‌کنند که این صنعت پس از گذر از دوران کرونا با قدرت و توان بیشتری به صحنهٔ اقتصاد و عرصهٔ فرهنگ در سطح جهان برمی‌گردد.

گردشگری همواره دارای دو بُعد انتقال فرهنگ و درآمدزایی است.

هر گردشگری که به کشوری وارد می‌شود در وهله نخست می‌رود تا با فرهنگ، آداب و رسوم آن کشور آشنا شده و از مناظر و جلوه‌های طبیعی و یا الگوهای شهرسازی آن کشور لذت ببرد؛ از همین رو برای این آشنایی هزینه پرداخت می‌کند؛ لذا بخش دیگر گردشگری که عمده کشورها به دنبال آن هستند درآمدزایی است.

اهمیت این درآمد زایی به حدی است که در سال 2019 کشورهای توریسم‌پذیر توانستند 1.

7 تریلیون دلار از این صنعت درآمد داشته باشند و یا اینکه در سال 2019 درآمد کشور آمریکا از ورود گردشگر 214 میلیارد دلار بوده است؛ در حالی که درآمد نفتی ایران در سال 2018 معادل 60 میلیارد و 198 میلیون دلار تخمین زده شد! اما سؤال اساسی این است که آیا کشورهای توریست‌پذیر دنیا با جاذبه‌های طبیعی و فرهنگی گردشگر جذب می‌کنند و یا با هدف گذاری و برنامه؟ پاسخ آن نیز واضح به نظر می‌رسد، اگر