ترامپ و بی نظمی در روابط بین الملل

سیاست بین الملل عرضه تنازع برای بقا است.

بازیگران سیاسی با شکل بندی محدود دوستان و دشمنان خود در تلاش برای افزایش منافع و حفظ موجودیت خود در صحنه بین المللی هستند.

بی گمان هر چه دامنه دوستان یک دولت بیشتر از دشمنان آن باشد، به همان نسبت در تامین اهداف و سیاست های منطقه ای و جهانی اش موفق تر خواهد بود.

با اتکا به این اصل طلایی، تمامی بازیگران سیاسی سعی دارند با نزدیک کردن و همگن سازی منافع خود با قدرت های برتر جهانی، موجودیت خود در این نظام پر از تهدید تضمین نمایند.

راز بسیاری از اتجاد ها و دوستی در نظام جدید بین المللی در همین موضوع قرار دارد.

دولت های کوچک با آگاهی از ناتوانی خود در مواجهه با تهدیدات متنوع داخلی و بین المللی به شدت در تلاشند با تلاقی منافع خود با ابرقدرتها، خود را از خطر و تهدیدات بیرونی ایمن سازند.

البته باید به این نکته هم اشاره کرد که صرف اتحاد با قدرت های بزرگ تضمین دهنده امنیت و ثبات یک کشور نیست.

ثبات یک کشور و نظام سیاسی منوط به شرایط داخلی همچون، میزان مقبولیت حاکمان سیاسی نزد مردم، اقتصاد مولد و پایدار، فرهنگ و سنن ریشه دار و در مرحله بعد دوستی با قدرت های همسایه است.

فقدان هر یک از این عوامل دولتها را در برابر تهدیدات داخلی و خارجی آسیب پذیر می سازد و اساسا این خود نوعی تهدید است.