تا شبیه خویش باشم!

و نویسندگان عبارت پایانی اثر خود را به ثبت دقیق پایانِ نگارش اثر اختصاص می دادند تا آیندگان بدانند او کی برای ایشان نوشته است.

فرض همه این افراد این بوده که زبانی که به آن نوشته یا سروده اند باقی خواهد بود بی که نیازی ببینند به این که به این بقا قیدی بیفزایند؛ حتی اگر این قید حشو قبیح به حساب آید و مفهومی را تکرار کند و هرگز از خاطر ایشان نمی گذشته است، یا از ذهن افراد نادری از ایشان گذشته است، که ممکن است زبانِ اثر آنان در معرض تهدید حذف باشد و در اثرِ حذفِ این زبان، آن بخش از دیوار روزگار که آنان بر آن یادگار نهاده اند از باد و باران گزندی آنچنان ویرانگر ببیند که پاک امکان دیده شدنش از میان برود!کاش این چنین بود! اما به آرزوی صرف اتفاقی نمی افتد.

اکنون، همه خوانندگان این نوشته می دانند که بسیاری از زبان ها و گویش های مادری در معرضِ فراموشی و ناپدید شدن است.

علت اصلی آن هم دو چیز است.

یکی تنوع نشانه های قراردادی و ابزارهای ارتباطی و نقش آفرینی روزافزون آنها است؛ نشانه هایی که با اختراع و گسترش وسایل چاپ و نشر و سپس عکس و فیلم کم کم دارند جای کلمه را در ارتباطات انسانی و حتی ابداعات انسانی را می گیرند.